De leden van Dead Bronco liepen elkaar tegen het lijf terwijl ze op straat muziek speelden. Daar kwam ook Matt Horan, afkomstig uit Florida, ze tegen. Ook al kwam hij uit de punkscene, de outlaw-country van oa Hank Williams en Merle Haggard had geen geheimen voor hem. Met zijn buigzame countrystem belichaamt hij zonder al teveel moeite de hedendaagse country. Schrik echter niet, hun muziek is een mix van country en western, vermengd met punk, rockabilly en swing. Zijzelf noemen hun muziek 'hellbilly'. En daar is niks van gelogen, want een optreden van Dead Bronco gaat razendsnel vooruit.
Op Moulin Blues mochten ze 2 keer de kleine tent op stelten zetten, en dat deden ze met overtuiging. En van de pauze maakten wij gebruik om kennis te maken met Matt Horan.

Je bent afkomstig uit Florida, maar hoe ben je in Spanje beland?
Ik wou Spaans leren, dus vertrok ik naar Mexico, ook al was het stiekem mijn droom om naar Europa te gaan. Op een folkfestival leerde ik heel wat interessante mensen uit Spanje kennen, en ik besloot ze te volgen. Maar eens in Spanje stopte ik met muziek, en gooide me in het uitgangsleven. Weet je, ik wil het roken niet echt promoten, maar het was omdat ik buiten stond te roken, dat ik  de muzikanten van Dead Bronco zag spelen. En toen ik vroeg of ik mee mocht doen, waren ze akkoord.

Zo gemakkelijk ging het dus?
In het begin was ik nog niet eens de zanger. De groep heette ‘Mis amigos me llaman Bronco'  (nvdr: mijn vrienden noemen me Bronco) en we speelden covers. We waren met 11 en het ging er nogal chaotisch aan toe. Maar ik wou iets ernstigers opbouwen, en dus bleven we maar met een paar over. Vanaf dan was de naam van de groep Dead Bronco.

Wist je van jezelf dat je een country stem had?
Helemaal niet, want ik kwam uit de punk en de metal. Bovendien, de country muziek die je in Florida hoort, is gewoon afgrijselijk, dus ik wist niet beter. Ik hoorde Hank Williams trouwens voor de eerste keer in een film, ‘The Beverly Hillbillies’. Die muziek intrigeerde me, en dus begon ik dergelijke country te zoeken. 

Hoe heeft Hank Williams je leven gered?
Zoals ik al zei was ik volledig met de muziek gestopt, maar zijn muziek en zijn teksten stimuleerden me om terug te beginnen. Ik begon te busken, en ik had al gauw succes.

Andere inspiratiebronnen zijn muzikanten zoals Merle Haggard, Johnny Paycheck.
Ik hou ook van David Allen Coe, en sommige songs van Dwight Yoakam. Ik hou van alle Bakersfield-country. Als het mij iets doet voelen, dan hou ik ervan, het maakt mij niet uit waar het vandaan komt.

Welke gelijkenissen zijn er tussen de punk en metal enerzijds, en de country die jij brengt anderzijds?
Het leven 'on the road' van zowel de underground country als de punk en metal spelen zich af in cafés, of bij mensen thuis. Je slaapt op zolders en je krijgt wat te eten. Het is allemaal één pot nat. Trouwens country muziek draait rond wat de mensen voelen, net zoals bij blues. Als je niet in die omgeving zit, heb je volgens mij niks te zeggen over het harde leven.

Geloof je dat nu echt?
Zo voelt het toch aan (lacht). Voor ons is het leven 'on the road' hard. Sommigen doen alleen maar alsof ze weten wat het is, terwijl ze ’s avonds in een vijfsterrenhotel slapen. Wij slapen echt in slechte omstandigheden, ons hotel vandaag is het beste wat we op deze tournee gezien hebben. Moulin Blues is een goede organisatie die voor zijn artiesten zorgt. In het verleden hebben we al op kutplaatsen gespeeld, waar we nauwelijks eten of drinken kregen. Het is hard werken, maar aan de andere kant heb ik de laatste tijd al zoveel meegemaakt, dat ik weer bakken inspiratie heb.

Jouw teksten gaan dikwijls over drinken, drugs of liefdesperikelen.
Maar toch niet allemaal? OK, ik verwijs redelijk veel naar drinken en drugs, maar dat is omdat ik daar middenin zat in die periode. Eigenlijk beleef ik het nog steeds, het is een dagelijks gevecht. Mijn teksten hebben meer diepgang nu, en ze gaan ook redelijk veel over kindermishandeling.

Dat is vooral zo op het album 'Penitent Man'. Zijn die teksten persoonlijk?
Het gaat over wat ik meemaakte.

Wil je daar nog meer over vertellen?
Niet echt, het blijft me achtervolgen. Maar het volgend album wordt nog beter, want we hebben fantastische muzikanten.

Vrolijker?
Misschien, we proberen onze stijl te mixen met country uit de jaren 70. Ik kijk er echt naar uit om het album te brengen.

Voor wanneer is het dan?
Ik hoop nog dit jaar: we moeten gewoon terug de studio in geraken!

Je teksten zijn soms opgesteld in wat ouder, archaïscher Engels.
Is dat zo? Dat weet ik niet, want mijn Engels is niet zo goed. Mijn Spaans eigenlijk ook niet. Ik kom uit Zuid-Florida, en de eerste 3 jaar van mijn leven ben ik in het Spaans opgevoed, daarna in het Engels.
Ik heb al gemerkt dat de woorden er niet altijd uitkomen zoals ze in mijn hoofd klinken, het is echt chaos daarbinnen. Daarom hou ik zo van zingen, ik ben niet zo’n goede prater. De band kan dat beamen, want ik zeg al eens iets, dat totaal verkeerd overkomt, ik kan ook nogal explosief zijn, en later moet ik mij dan verontschuldigen.

Je sprak als kind Spaans, maar later Engels. Hoe kwam dat dan?
Als kind woonde ik bij mijn grootmoeder, en zij sprak Spaans. Maar toen ik 5 was, verhuisde ik naar Buffalo (NY), en daar sprak niemand Spaans. Mijn moeder besloot toen dat ik maar Engels moest spreken, want in school voelde ik mij als een outsider, omdat ik anders was dan de anderen.
Achteraf gezien niet zo’n goed idee, want toen ik in Mexico was, vond iedereen mijn Spaans grappig, omdat ik het Spaans van een 5-jarige sprak.

Waarom gebruik je in 'Drink to regret' de zin 'the pain you bestowe on me' (nvdr: to bestowe = schenken)?
Ik hou van sarcasme, en hier zeg ik eigenlijk dat de pijn die ik die persoon gaf, een geschenk was. Ik gebruik veel sarcasme en ironie, zoals ook in ‘Freight Train’, waar ik zeg ‘you're tender, spit dripping from my face..'. Ik vind het geweldig om dat te doen (lacht).

Waar komt het 'spoken word' deel uit 'Liberation of a married man' vandaan? Het klinkt wel als een omroeper op een kermis.
Dat is exact wat ik wou bereiken. Zo’n dingen hoorde ik al eens in Tijuana, en ik heb dat gewoon overgenomen voor dit lied.

Wat wordt er gezegd in de Spaanse speech in 'Old Cold Mountain'?
Dat is onze ex-drummer Jokin Totorika. Hij speelt een dominee, die een duiveluitdrijving preekt. Het is eigenlijk een speech over zonde en berouw, en op het einde drijft hij de duivel uit.

De groep bestaat nog niet zolang, en toch hebben jullie al 2 albums en 1 EP uit. Waar komt die productiviteit vandaan?
Het leven. Ik ben een redelijk rustig persoon, maar op het podium geef ik me volledig. De mensen moeten voelen wat ik zing, ik verkondig geen prietpraat. Als het moet, dan breek ik mijn nek. Ik kan niet goed meer zien, omdat ik zo wild ben op het podium. Maar ik zal het blijven doen voor iedereen die wil luisteren.

Ben je niet bang dat mensen je als een een curiosum gaan bezien?
Het is wel deels doen alsof. In het dagelijks leven ben ik veel rustiger, en loop ik niet rond als een rusteloos beest. In het verleden kreeg ik al eens problemen met mensen die dachten dat ik echt zo opgefokt was. Ze probeerden me dan te provoceren, maar omdat ik niet reageer, stopt het gauw. Het podium is van mij gedurende een korte tijd, en daar profiteer ik ten volle van. Eerlijk gezegd amuseer ik me momenteel het meeste op een podium.

Waarom heette je op het eerste album Paco Sanchez?
Dat is een grappig verhaal. Paco Sanchez was mijn Facebook naam, omdat ik niet wou dat iedereen me zomaar online vond. Maar na een tijdje begon iedereen mij zo te noemen, en toen besloot ik om maar terug onder mijn eigen naam verder te gaan, het werd te verwarrend.

En het artwork werd verzorgd door een zekere ‘Mr Dolly Parton’?
Dat is onze manager. We hebben alles aan hem te danken, want hij slaagt erin om ons af te schilderen als professionele muzikanten, terwijl het in het begin al eens gebeurde dat we stomdronken op het podium stonden. Zijn marketing skills zijn subliem!

Vind je het leuk om wat mysterieus over te komen?
Eigenlijk wel, ook al ben ik bloedeerlijk in mijn teksten.
In het dagelijks leven ben ik echter een rustig en gereserveerd persoon, maar als ik iets wil zeggen op het podium, dan wil ik dat het zo echt mogelijk overkomt.

Dead Bronco heeft ook een eigen biersoort, daarin gaan jullie Iron Maiden of Motorhead achterna. Waarom?
Wel, we drinken graag bier, en een lokale brouwerij gaf ons de kans ons eigen bier te brouwen. Ik was spijtig genoeg niet aanwezig op de proeverij, maar ik heb er eens 22 na elkaar gedronken, en na een tijdje begon het te smaken (lacht). Het is eigenlijk een IPA bier, en ik ben meer een fan van lichtere bieren. We zijn nu op zoek naar een andere brouwerij om het perfecte Dead Bronco-bier te vinden, want ik kan toch niet iets verkopen dat ik zelf niet goed vind?

Wie Dead Bronco nog aan het werk wil zien, kan op 24 juni terecht op het Muddy Roots Festival in Waardamme, en op 25 juni in Waver, in café Poupoupidou.

Kathy Van Peteghem

meer foto's